Knut Nærum

Monster
Cappelen 2007
311 sider


Handlinga i Monster er lagt til år 2013. Den globale oppvarminga, mangelen på sel og polisen si smelting har gått så langt at Isbjørnane har trekt inn til fastlandsnoreg og begynnt å angripe menneske. Statsminister Siv Jensen setter ikkje i gong nokre tiltak. Dette gjer derimot hotellkongen Aksel Slåtto (som har mange mistenkelege fellestrekk med Petter Stordalen). Slåtto bygger eit isbjørnreservat på Dovre, som skal redde menneska for ville isbjørnar.

Nærum forsøker seg på ein dramatisk og blodig roman. Han tematiserer klimaproblematikken gjennom å forsøke å skrive fram eit skrekkscenario frå framtida. Skrekkscenariet blir desverre ikkje skrekkeleg nok og splatterscenene blir ikkje blodige nok. Dermed faller romanen - som i utgangspunktet er ein god idè - litt mellom to stolar.

Madonna-gåten
Cappelen 2006
316 sider

For alle som har lese Da Vinci koden er Madonna-gåten ein morsom parodi. Og for dei som ikkje har lese Da Vinci koden, men som har lese ein eller annan form for dårleg amerikansk krim er også Madonna-gåten morsom. På ein måte kan ein lese Madonna-gåten i staden for Da Vinci koden for å få eit inntrykk av kor latterleg Da Vinci Koden faktisk er. Men dei som har stor respekt for Munch og andre nasjonale kunstskattar vil eg anbefale å la vere å lese Madonna-gåten, og ikkje minst
Løsningen på Madonna-gåten
Cappelen 2006

Desse to bøkene viser tilsaman korleis Munchs malerier skjuler sanninga om den norske kongefamlien, i motsetning til den danske kongefamilien, som har regjert i Noreg dei siste 100 åra. Utan respekt for samfunnstoppar, kunsthistorie eller anna norsk historie, har Nærum i samarbeid med Botterli og Udnæs klart å smøre saman ein morsom konspirasjonsteori.

Løsningen på Madonna-gåten er også verdt å lese bare på grunn av ordlistene og referanseverka som gir ein utruleg morsom oversikt over norske samfunnstoppar, stadar, kunstverk og andre ting. Eg lo høgt fleire gonger medan eg las dette oppslagsverket.

Jo Nesbø - Hodejegerne

Hodejegerne
Aschehoug 2008
238 sider


Eg er i utgagnspunktet skeptisk til kriminalromanar og har lese lite av dei typiske krimforfattarane. Men så er det jo ofte slik av vi gløymer å avbestille bøker frå bokklubben, og dermed kom eg til å lese Jo Nesbøs nyaste roman, Hodejegerne i ferien. Dette var overraskande god lesning.

Boka er ein lettlest og spennande roman om hodejegeren Roger Brown, som er gift med Diana. Kona er, i følge han sjølv, alt for god for han, og han gjer alt han kan for å tilfredsstille den dyre livsstilen og vanane hennar. Dette klarer han ikkje med lønna si, så i tillegg stel han kunst frå folk som har vore på intervju hos han. Etter ei tid kjem han over eit intervjuobjekt som ikkje er like samarbeidsvillig som dei andre, og dermed kompliserest det elles rutinemessige opplegget til Roger Brown.

Eg er imponert over Nesbø sitt språk. Han tyr ikkje til billige klisjear, som jo er hovudgrunnen til at eg vanligvis ikkje lar meg imponere over denne sjangeren. Sjølv om det er den dramatiske handlinga som står i sentrum i romanen, har romanen andre kvalitetar også. Det er naturleg å stille spørsmål ved kva det er i teksten som får meg som lesar til å ha sympati for den eigentleg så usympatiske Roger. Mannen har ingen klassiske helteeigenskaper, og likevel vil eg at han skal klare seg og at det skal gå godt. Dette setter meg som lesar i ein posisjon der mi vurderingsevne aktivt blir trekt inn, noko som er eit kvalitetsteikn ved ein roman.

Eg trur eg kjem til å lese Nesbø igjen, sjølv om eg eigentleg ikkje liker krim. Ikkje minst var det veldig deilig å lese ei bok som var såpass lettlest og lite krevande på ein sommardag.

Bergljot Hobæk Haff - Skammen

Skammen
Gyldendal 1996
422 sider

Dette er ei av dei bøkene eg har lese i løpet av ferien. Romanen er til tider godt skrive, men nokre av partia kan vere litt langtekkelege. Språkleg sett er det stor variasjon i teksten, nokre avsnitt er skrive med eit språk som gjer det til ei oppleving å lese, medan andre avsnitt er prega av litt overdriven drøy adjektivbruk og lettvindte verkemiddel. Det er stor variasjon på kvaliteten til dei ulike delane av boka, men dei delane som er gode, er så gode at det totalt sett er verdt å lese boka.

Boka handlar om Idun som blir sett på som eit utskot i familien. Ho er tvangsinnlagt på eit psykiatrisk sjukehus, og herifrå fortel ho fortellinga om seg sjølv og familien sin. Historien strekker seg gjennom heile århundret, og Idun fortel historia om familien gjennom tre generasjonar. Fortellinga om Idun er bygga opp gjennom eit virvar av nåtid og fortid, og sjølv stiller fortellaren innimellom sprøsmålsteikn ved kva som eigentleg er sant og ikkje. Hukommelsen er ikkje alltid til å stole på, og dermed må også lesaren vere med på å vurdere korleis ting eigentleg har gått føre seg. Romanen tematiserer i stor grad fenomenet skam, som også tittelen seier, og viser korleis einskildpersonen og familien blir øydelagt av å skamme seg over seg sjølv og kvarandre.

Irène Némirovsky - Storm i Juni (suite francaise)

Storm i Juni (suite francaise)
Arneberg Forlag 2006
Innb. 507 sider


Dette er ein ufullført roman, skrive i 1940-42 av den jødisk-franske forfattaren Irène Némirovsky. Boka skulle eigentleg bestå av fire delar, men det er bare dei to første som blei fullførde før Néimrovsky blei deportert og drept sommaren 1942. Boka blei først utgiven i 2004 og omsett til norsk i 2006, etter at dotterat til Némirovsky hadde tatt vare på manuset etter moras død.

Den første delen handlar om flukta frå Paris i juni 1940. Her skildrast mange ulike einskildmenneske som må reise frå heimen sin, med dei gode og vonde sidene som blir vekka i flukta. Krisa gjer nokre egoistiske og andre sympatiske. Skissene er tablåliknande, og utan tilsynelatande samanheng. Del to har i større grad preg av å vere ein roman, der handlinga er lagt til ein landsby under den tyske okkupasjonen. Her møter vi karakterar som må forhalde seg til tyskarane på godt og vondt. Mot slutten av del to ser vi ein antydning til at dei ulike karakterane i del ein kanskje kan komme til å bli knytta saman.

Boka er ei god skildring av krigen, og av kva krigen bringer fram i menneska. Ho er uferdig, men likevel veldig god. Historia om forfattaren, som blir fortald i forordet, gjer boka endå sterkare.

Frode Grytten

Rom ved havet, rom i byen
Det norske samlaget 2008
188 sider




Dette er ei novellesamling med ti noveller inspirert av ti bilete av Edward Hopper. Sidan novellene er basert på bileta, vil eg ikkje anbefale å lese pocketutgåva, som manglar bilete, men å heller få tak i den innbundne utgåva. Eg las pocketutgåva, og ein mister mykje av inntrykket ein får dersom ein ser bileta saman med novella. Det einaste biletet som er i pocketutgåva er framsidebiletet. Den novella som høyrer til biletet på framsida blei ei litt annleis lesaroppleving enn dei utan bileter.

Men novellene er gode. Frode Grytten skuffar ikkje. Dei handlar om mennesker som står oppi ein situasjon der dei må velje kor vidt dei skal fortsette å vere i eit forhald eller ikkje. Alle novellene gir ulike skildringar, og heilheten blir veldig fin.

Eg anbefaler denne boka.

Jon Fosse

Morgon og kveld
Jon Fosse
Det norske samlaget 2000
114 sider



Morgon og kveld er ei kort og lettlest bok som handlar om livets begynnelse og livets slutt. Boka handler om Johannes som blir født og Johannes som døyr. Historia om livet til Johannes blir fortald gjennom fortellinga om desse to dagane.
Det er ei vakker fortelling om det å døy som ein naturleg del av livet. Reisa over til "den andre sida" blir skildra på ein trygg og god måte.

Språket er typisk Jon Fosse, prega av gjentakingar og lange stream-of-conciousness-passasjar. Dette gir fortellinga eit poetisk preg og mykje blir sagt på få sider.

Alt i alt gir boka ei vakker lesaroppleving. Eg anbefaler denne boka!

Haruki Murakami

Det nærmar seg eit år sidan eg oppdaga Haruki Murakami sine bøker. Nå har eg akkurat lese ferdig den andre boka mi av han:

Norwegian Wood
Haruki Murakami
Pax forlag, 321 sider.

Omsett av Ika Kaminka
(Japansk først utgitt 1987)



Eg er vanlegvis ikkje så glad i å lese omsett litteratur, så dersom eg beherskar originalspråket foretrekker eg å lese det. Men denne las eg på norsk. Eg trudde eg hadde kjøpt ho på engelsk (på grunn av den engelske tittelen) og burde nok ha gjort det, for omsettinga var til tider irriterande dårleg!

Romanen er lagt til slutten av 60-talet, då hovudpersonen var student i Tokyo. Vi følger studenten Wantabe gjennom eit par år av studietida hans. Boka skildrar hans møter med ulike folk som gjer inntrykk på han, og i sentrum av historiane står Naoko, som han har eit sterkt og komplisert kjærleiksforhald til. Det er i hovudsak ein kjærleiksroman, men samtidig så mykje meir, fordi dei relasjonane som blir skildra er så komplekse, absurde og fascinerande at dei ikkje kan snevrast inn til "bare" ein kjærleikshistorie.
Det er ei sterk bok som fortel om mennesker på ein slik måte at det kjennest ut som om ein blir glad i dei medan eg leser. Dette er ei av dei få bøkene eg skulle ønske ikkje slutta.

Velkommen til lesebloggen min

Eg har funne ut at sidan eg generelt sett leser ganske mange bøker har eg lyst å lage ein leseblogg. Her vil eg ganske enkelt blogge bøker eg leser. Eg begynner i dag med boka eg las i går:

En rekke avbrutte forsøk
Selma Lønning Aarø
Utgitt på Cappelen forlag, 186 sider

Denne boka skildrer ei rekke avbrutte forsøk på å skrive ein oppvekstroman. Selma skriver om barndommen sin, og blir avbroten av mora som korrigerer og kritiserer både sanninga i det ho skriver og kor vidt det passar seg å skrive om slikt. Dermed blir det eit kapittel barndomsminne og eit kapittel diskusjon med mora, om ein annan. Dette gir boka eit komisk preg, eg lo høgt då eg las.
Boka tar opp problemstillingane kring sjølvframstilling og forhaldet mellom fakta og fiksjon på ein lettlest og underhaldande måte. Blandinga av tekst og metatekst er godt balansert, og forfattaren får til å problematisere sentrale spørsmål ved sjangeren ho har vald på ein elegant måte.

Denne er absolutt leseverdig.