Lyrikk på ein søndag - E

Det er søndag og det er tid for ny runde med lyrikk! Denne veka er det bokstaven E som står i sentrum for oppgåvene. Bli med, bli med!

1. Ekfrase er eit dikt som er skrive til eit anna kunstverk. Som oftast er ekfrasa skrive til billet- eller skulpturkunst, men ho kan også vere retta til andre kunstformar. Presenter eit dikt som er ei ekfrase.

2. Presenter eit dikt av ein diktar på E.

3. Sidan eg ikkje er objektiv, og sidan Gunnar Ekelöf er og blir min diktarfavoritt, vil eg dedikere den siste E-en til han. Har du lese Ekelöf og kva synest du om tekstane hans?

---------------------------

1.
"Till det omöjligas konst" er ei ekfrase av Gunnar Ekelöf, skrive til eit ikon, kor døyparen Johannes er avbilda i fleire situasjonar samtidig.

"Till det omöjligas konst"

Till det omöljigas konst
bekänner jag mig
är därav en troende
men av en tro som kallas vantro.

Jag vet:
Man bekymrar sig här om det möjliga
Låt mig då vara en obekymrad
av vad som är möjligt och omöjligt.

Så bär på ikonerna Johannes Döparen huvudet
dels på helbrägda skuldror
dels och samtidig framför sig på ett fat
Den offrade framställer sig som en offrande
Så bekänner jag mig
till det omöjligas konst
av livskänsla och av självutplåning
samtidigt.

Frå En natt i Otocac. (1961)

2.
Magli Elster er ein anna diktar eg liker godt, med namn på E. Ho har skrive mange flotte dikt, blant anna dette:

"Det umulige"
Det ene jeg ikke kan si deg
jeg skal ikke si det.
Regn, lov at du alltid vil sile ned i strie strømmer
sol, lov at du vil skinne hver time på dagen
stjerner må love å lyse døgnet igjennom
skyenes dunete flykt og vellystblyge rødme må spille over jorden
jorden selv må være nakent brun og grønneste grønn og vill av solen på sneen
trær må bære frøsne knopper og modne blomster på en og samme dag
mann og kvinne er redde barn i skogen og unge, lattermilde
og rolig fylt av en visdom som ingen har sett inn i alene -
alt i samme natt under månen eller under samme sol i lyngen
ingenting av dette er det allerminste under
mot at én er blitt glad i en annen.
Men la meg ikke slippe det over tungen
la meg ikke sende ordene ut og gjøre det virkelige usant
la meg ikke si det
at du aldri skal gå fra meg.

Frå Trikken går i engen (1952)

3.
Gunnar Ekelöf er som sagt min favoritt. Eg har lese det meste av det han har skrive, opptil fleire gonger og eg klarer ikkje bli lei av tekstane hans. Eg oppdagar stadig noko nytt, noko eg ikkje har sett før i dikta hans. Eg trur at fascinasjonen min kanskje grunnar i evna hans til å uttrykke det allmennmenneskelege, slik han sjølv seier det i diktet "Jag tror": "det som är boskap i andra är boskap också i dig" og "det som är botten i andra är botten också i dig".

For å vere på den sikre sida, limer eg inn resten av diktet her:

Jag tror på den ensamma människan
på henne som vandrar ensam
som inte hundlikt löper till sin vittring,
som inte varglikt flyr för människovittring:
På en gång människa och anti-människa.

Hur nå gemenskap?
Fly den övre och yttre vägen:
Det som är boskap i andra är boskap också i dig.
Gå den undre och inre vägen:
Det som är botten i dig är botten också i andra.
Svårt att vänja sig vid sig själv.
Svårt att vänja sig av med sig själv.

Den som gör det skall ändå aldrig bli övergiven.
Den som gör det skall ändå alltid förbli solidarisk.
Det opraktiska är det enda praktiska
i längden.

Frå Färjesång. (1941).

Murakami, igjen.

Eg har lenge forsøkt å skrive eit godt innlegg om Kafka on the Shore av Haruki Murakami. Men eg klarer ikkje formulere noko som er boka verdig. Så eg nøyer meg bare med å fortelje at denne absurde og surrealistiske romanen, kor folk snakkar med kattar, ødipus-myta er levande og tid og rom delvis går i oppløysning for karakterane er på plass på topplista mi.

Eg kan anbefale boka på det varmaste!

Lyrikk på ein søndag - D

Det er søndag igjen og tid for dikt. Vil du vere med så heng på - denne veka er det bokstaven D som er utgangspunktet for assosiasjonane mine.



1.
Den franske filosofen Jaques Derrida har skrive mykje om dikt og diktlesing. Blant anna er han oppteken av sjangeren si rolle i essayet ”La loi du genre” (Sjangernes lov). Ein sjanger er ifølgje Litteraturvitenskapelig leksikon

betegnelse for de overordnede klasser for inndeling av ulike typer litteratur.

Dikt blir delte inn inn i sjangrar, og einkvar sjanger har sine kjenneteikn.

Derrida meiner at det er slik at kva gong dette kjenneteiknet eller merket opptrer i ein tekst, blir det også forandra. Ein kvar tekst tilhøyrer ein sjanger og er slik ein deltakar i denne, samtidig som han bidreg til å endre og skape den sjangeren teksten tilhøyrer og deltek i. Eller sagt med Christian Refsum sine ord:

Sjangerens betydning for litteraturen er paradoksal i den forstand at sjangernes lovverk bare eksisterer i realiseringen av dem, og hver realisering endrer dem (Lyrikkens liv, 230)

Kva tankar gjer du deg om å dele inn og kategorisere dikt i ulike sjangrar etter ulike kjenneteikn? Er det nyttig for oss vanlege lesarar, eller er dette aktivitet for spesielt interesserte akademikarar?

2.
Presenter eit dikt av ein forfattar på D.

3.
Den kanadiske litteraturforskaren Northop Frye meiner at eit dikt består av babble og doodle. Babble er det rytmiske og musikalske, medan doodle er visuelle apsekter, som linjedeling, strofeoppbygging og typografi, poetiske bileter og metaforer.

Presenter eit dikt kor doodle-aspektet er særskilt sentralt.



1.
Eg tenker at kategorisering av dikt til ei viss grad kan ha ei hensikt. Men ofte kan det øydeleggje det umiddelbare i lesinga dersom ein blir for oppteken av å leite etter kjenneteikn og dele inn i kategoriar. Likevel er sjangrane, som Derrida seier, i konstant endring, og det kan vere interessant å lese dikt i bestemde sjangrar i eit utviklingsperspektiv, for å forsøke å sjå på desse endringane.

2.
Hildegunn Dale er ein spennande forfattar. Ho skreiv diktsamlinga Sea, say and see – ei historie i 2006. Denne diktsamlinga kan, gjennom undertittelen ”ei historie” stå som eit eksempel på ein tekst som ikkje let seg innordne i nokon sjangar. Ho er både lyrikk og epikk, men eg trur ikkje eg ville plassert ho innafor episke dikt, likevel, men det er knytta til det formelle.

Det er mange dikt i denne diktsamlinga og historia som eg kunne ville dele med dykk. Eit av dei er:

To steinar slepper inn litt vatn

mellom seg,

det er alltid slik i byrjinga. Bylgjene kryp

opp i bassenget.

Det er ingen samtale. Ho lengtar etter

Vatnet som ein stad å vere i, lytte til.

3.
Det japanske haiku-diktet er ein diktsjangar kor doodle-aspektet står svært sentralt. Dei formelle og typografiske reglane er svært strenge, diktet skal bestå av 17 rytmiske einingar over tre linjer, med 5 einingar i første linje, 7 i andre og 5 i tredje.

Tomas Tranströmer har skrive ei haikusuite i ti delar. Her kjem 9. del:

Döden lutar sig
och skriver på havsytan.
Kyrkan andas guld.

*
Det har hänt något
Månen lyste upp rummet.
Gud visste om det.

*
Taket rämnade
och den döda kan se mig.
Detta ansikte

*
Hör suset av regn.
Jag viskar en hemlighet
för att nå in dit.

*
Scen på perrongen.
Vilken egendomlig ro -
den inre rösten.

And the winner is....

Tusen takk for så mange hyggelege gratulasjonar på innlegg nummer 200! Det har vore veldig hyggleg å lese denne veka.

Eg har nummerert gratulasjonane i den rekkefølgjen dei kom inn, frå 1-19 og trekt ut ein vinnar. Også har eg brukt litt tid på å fikle utan å få til å ta skjermbilete av random-nummer-generatoren. Eg har fått til å kopiere og lime inn, men av ein eller anna merkeleg grunn blir 19-talet erstatta med 100. Men vinnartalet er riktig, så de får ta denne kvasidokumentasjonen for det han er:

True Random Number Generator Min: Max: Result: 6 Powered by RANDOM.ORG

Kommentar nr. 6 blei skrive av Frk. Badegakk! Gratulerer!

Eg tek kontakt så fikser vi forsending! Det er kjekt å sende Når du ser meg til nokon som ikkje har lese Hustvedt. Då får eg jo misjonert litt for ein favorittforfattar, og ingenting er vel morsommare?

Ein utruleg morsom film

I går var eg på kino og såg "En ganske snill mann". Og det var ein utruleg morsom film!

Ulrik (Stellan Skarsgård) slepper i åpningsscena ut frå Ullersmo etter å ha sitte inne i 12 år for mord. Han blir raskt kontakta av Jensen, ein ordentleg gangster med gulltann og mercedes. Jensen har fiksa eit rom Ulrik kan bu på og planlagt hemna over tystaren som fekk Ulrik inn i fengslet. Han har også betalt 1500 kr. månaden til eksdama til Ulrik, som blei aleine igjen med sonen Geir. Handlinga er enkel, Ulrik forsøker å finne seg til rette på utsida, kor det ikkje lenger er lov til å røyke kor som helst. Han møter sonen Geir som har sambuar, leiligheit og studerer til å bli svakstrømsingeniør og som skal bli pappa. Han har fortald sambuaren Silje at faren er død, og når Ulrik dukkar opp og har skote ein fyr og sitte inne for det, er ikkje Silje veldig begeistra. I hennar familie har dei prinisipper, dei driv med planteskular og ikkje med skyting av folk, og ho vil ikkje at bornet skal ha kontakt med denne kriminelle bestefaren. Ulrik får auga opp for at det er viktigare ting i livet enn hemn, og det viser seg at han eigentleg er ein ganske snill mann.

Til tross for dette enkle og forutsigbare plottet er "En ganske snill mann" ein utruleg morsom film! Karakterane har i det heile tatt relativt få replikkar, men sminken, påkledninga og ikkje minst atferda deira bygger opp under stereotypar, og gjer filmen til ei strålande komedie. Tonen for filmen blir sett tidleg, då Jensen plukkar opp ei dame som har rygga på bilen hans og putter henne oppi ein søppeldunk. Scenene kor den bitre, gamle hybelvertinna kaster trusa etter å ha servert Ulrik middag er mildt sagt kostelege. Mekanikaren Sven sine tirader om korleis han ser på sakar fekk meg til å le så tårene trilla. Og diskusjonar mellom sjefsgangsteren Jensen og idioten Rolf som sitt i baksetet om for eksempel kor vidt "dverg" og "kortvokst" er det same eller ikkje, er med på å gjere filmen til det han er.

"En ganske snill mann" er noko så sjeldan som ei god, norsk komedie. Humoren er herleg, og i motsetning til mange andre komedier, held filmen seg innafor grensene. Han tek ikkje heilt av og humoren og parodien blir strukke nøyaktig akkurat passe langt. Og det er nettopp dette som gjer "En ganske snill mann" til ein veldig god film.

Lyrikk på ein søndag - C

Det er den tredje lyrikksøndagen og det er den tredje søndagen vi skal spre poesi til folket. Det er bare å henge seg på, om du vil vere med. Svar på spørsmåla og legg igjen eit hint i kommentarfeltet, slik at eg finn deg igjen.

- Og skulle det bli seint på søndagen er det lov å vente til mandag eller tirsdag med å poste, også.

1. C står for cecur, og cecur betyr pause når vi snakker om dikt. I mange dikt har cecuren stor betydning for korleis diktet blir forstått og måten diktet blir lese på. Presenter eit eksempel på eit dikt kor cecuren er viktig.

2. Erling Christie har sagt:

Den gode leser leser ikke først og fremst for å forstå diktet, men for ved diktets hjelp å forstå seg selv og sitt liv. Mennesker som til enhver tid og for enhver pris må tolke og fortolke til døde alt hva de leser, søker i diktet bare å finne en bekreftelse på hva de på forhånd vet. De nekter å la seg forurolige av sin lesning. De nekter å la seg tolke av diktet.

Kva måte les du, når du les?

3. Presenter eit dikt av ein diktar kor bokstaven C er sentral i namnet.
----------------------
Her følgjer mine svar:

1.
Cecur er viktig for mange uttrykket til mange tekstar, men det eine, gode eksemplet som eg ikkje kjem unna er diktet "Dråpen" av Jan Erik Vold. Det er nærmast eit lærebokeksempel på korleis pausane i teksten ikkje bare skaper stemning, men i dette tilfellet gjer heile diktet:

Dråpen

henger der

ikke

2.

Eg er veldig glad i å lese med vekt på den opplevinga teksten gir. Mange tekstar kan tolkast, det meste kan tolkast, men tolkinga er ikkje alltid så viktig. Det er sjeldan eg sitt igjen med ei god oppleving av ein tekst, fordi eg liker den etiske bodskapen eg kan slutte ut i frå teksten. Men eg har ofte ei god oppleving av ein tekst fordi dei språklege stemningene, klangane og lydane rører noko i meg.

3.
Pedro Carmona-Alvarez diktsamling Clown Town er veldig fin, synest eg. Og her er eit av dikta hans:

Når hendelsene samler andre, mindre lysende
sekvenser i utkanten av fortellingen
og alle ulykkene og tiden (skriften) oppstår
under glassaktig klarhet og presisjon

Når det oppstår (under språkets vinger) noe usett
over kroppene, en slags dannelse
eller vane, noe vi kjente til allerede som barn
en gang vi stod i utkanten av nettopp disse setningene
og en død hund
ved veikanten (noen meter bortenfor)
var det minst tilfeldige i våre liv

Vi arver også døden, Den Guddommelige Komedien
og ildens erindringer

Vi er ikke retningsløse
Vi er ikke solbrente eller dovne
Vi er ikke mellom to eller flere språk, stedet
som tilhører ingen

Når man av trøtthet gnir seg i øynene
og i neste øyeblikk
befinner seg omringet av engler
støv, noen andre hus
og det neste århundrets mest lysende barn

9. april

I dag er det er 70 år sidan 9.april 1940. Denne datoen det framleis blir fortald om som den redselsfulle dagen då tyskarane kom. Eg les Aksel Sandemose si skildring av denne dagen om igjen, og kjenner at det er ei sterk skildring som gjer inntrykk på meg, sjølv om eg har lese ho før:

Og det er beretningen om at støpejernshodene kom og herjet i Norge og gjorde Tysklands navn til en avskyelig lukt. Beretningen om niende april.
Jeg gikk langs husveggene ned Tordenskjoldsgate. Der var ikke et menneske. Det brølte fra flyene som strøk lavt. Luftvernet pumpet prosjektiler mot dem uten resultat og uten at flyene reagerte nettopp da. Et kvinnehode viste seg i en port. Hun måpte en liten stund før hun løp over gaten. Jeg måtte tenke på en rotte.
Jeg selv? Jeg stanste og speilte meg i et vindu. Et ansikt som var mitt, en dødsmaske med levende øyne. Skjeggstubber og en skitten snipp. Slik hadde jeg aldri sett meg selv. Noe av det mennesket jeg så der inne i glasset skulle komme til å følge meg.
Da jeg nådde ned til Tordenskjolds plass ble jeg ropt an av en konstabel: - Vil De øyeblikkelig søke dekning!
Jeg løp opp mot Rådhusgaten. Der var tomt, med en etende lyd av fly og mitraljøser fra alle sider. Et stykke borte lød et skrik, men jeg så ingen mennesker. Prosjektiler pisket bortover gaten som hagl fra et fly som fulgte gateretningen. Jeg stod trykket opp mot en stengt port og kom for første gangen til å tenke på at jeg ikke var redd. Jeg lukket øynene. Hadde det ikke vært slik med alle dem jeg hadde møtt denne morgenen? Det som en på forhånd hadde trodd skulle blitt alle redslers dag, - det var blitt Den angstløse Dag. Det kjentes nesten verre. Det var skjedd noe, endelig engang var det skjedd noe - ikke dette at det tordnet bombere over byen, for det var likevel bare en teknisk affære - men endelig en gang var det skjedd noe omveltende i menneskesinn, og et folk opplevde den umulige dagen da angsten var død.
Var ikke denne morgenen mer grå enn andre, nettopp gråere? Jeg så bortover den tomme gaten, en gate i en utdødd by. En sirene hadde hengt seg opp og tutet uten stans. Dommedagsbasunen som ulte, men de døde ble liggende.
Det var ikke en gråhet som virket spøkelsesaktig. Jeg gjespet da eg tenkte på det, og gjespingen var som et svar: Dette var kjedsommelig. Jeg la ikke det samme i uttrykket som jeg ville gjort dagen før, men kjedsommelighet dekker best, grått og fordømt kjedsommelig.
Jeg skrådde over gaten for å komme ned mot festningen. Nu dukket det opp folk igjen. Det var som de andre gangene når sirenene hadde varslet angrep: Folk gjemte seg en stund, men så kom de ut igjen for å se hva de skulle gjemme seg for. Gatene var hver gang fulle av folk lenge før det ble blåst faren over.
Ved festningen var det stille da jeg kom, men politiet drev folk foran meg bort imt Tordeskjolds plass. Jeg gikk der helt alene. Vinduer og murer på den gamle middelalderborgen var perforert av kuler.
Det kom flere fly inn fjorden, og jeg husket igjen at det var alarmtilstand. Det stod noen kasser på brygga, og jeg gikk bort til dem med en klar kjensle av at det kunne jeg like godt la være. Men noe vil en støtte seg til.
Da jeg kunne tenke igjen stod jeg og ravet et stykke fra kassene som var revet i filler. Jeg tygde og spyttet. Jeg hadde jord i munnen og rusk i øynene. Noe var galt med hørselen, jeg hørte ikke en lyd på lenge. Bomben var falt ikke femti meter fra meg, i fjellet opp mot festningen. En gammel port var revet i stykker og et par lauvtrær halshogd.
Jeg hadde ligget i gaten. Et stykke borte mellom jord og skarpe stein lå sigaren og hatten min. Sigaren var flerret. Slått ut av munnen på meg med en liten stein. Himmelen hadde straffet en herre som stod og røkte sigar. Selv var jeg hel, men temmelig møkkete.
Nei jeg hadde jo visst det. Kjedsommelighet var ikke rette ordet, tenkte jeg pint, mens jeg skyndte meg inn mot sentrum. Nu skjønte jeg hva det var. Det var ødeleggelsens vederstyggelighet som tok humøret fra et ordensmenneske. Det var samme kjenslen i full blomstring som du har bare fjern og litt ubehaglig når du pirker i en maurtue: Her står du og ødelegger noe som det ikke er noen grunn til å ødelegge. Mauren har vært flittig, og den har ikke gjort deg noe. Du ser hvordan den virrer omkring nu, og du kjenner deg utilpass.
Slik var det. Bare at jeg kjente meg ikke litt utilpass, men dypt bedrøvet. Dette var ikke kjedsommelig, som jeg først hadde fått det til, mens tankene lå halvdøde. Det var så humørløst sørgelig at jeg fikk lyst til å sette meg på fortauskanten og ikke være med på det. Ja, nettopp slik tok Oslo denne morgenen som satte skille i landets historie. Det svarte ikke til noe som helst jeg hadde lest om krig og plutselige bombeangrep. Det hele var så totalt og gjennomgripende annerledes. Byen hadde i løpet av et par timer fattet seg på absolutt alt, og ventet i iskald ro. Det var så merkelig at jeg kjente hvordan det gjorde vondt i hjernen å fatte det.

Det svundne er en drøm, Aksel Sandemose, s. 17-19.

Jubileum!

Akkurat nå skriv eg innlegg nummer 200 her i bloggen min. Og om få dagar er det nøyaktig to år sidan eg oppretta denne bloggen. Det er to jubileum veldig tett, noko som fortener ei feiring. Så kjære bloggen min:

Gratulerer med dagen!

Det har vore to meiningsfulle år, ikkje minst har de som les og kommenterer her inne vore med på å gjort denne blogginga om bøker langt meir spanande enn eg hadde forutsett då eg starta opp. For eg starta opp og trudde eg skulle digitalisere leseloggen min, som tidlegare var i ei kladdebok. Men eg har oppdaga at dette er langt meir sosialt enn å notere ned nokre tankar om bøker i ei kladdebok. For folk les og kommenterer. Og det gjer det både inspirerande og spanande å fortsette. Derfor har eg lyst til å feire dykk som les og kommenterer her med ei gåve. For det er vel ikkje ein ordentleg bursdag utan gåve, er det vel?

Ein av dei forfattarane eg har oppdaga gjennom det inspirerande samspelet med andre bloggarar er Siri Hustvedt, som også har blitt ein stor favoritt. Det siste året har eg lese 3 av hennar bøker og eg gleder meg til å lese resten. Den engelske utgåva av The Sorrows of an American blei istykkerlesen på ferieturen i sommar, medan den norske utgåva har ligge i ei skuff med presangar til ymse bruk fram til nå. Og nå har eg funne ut at det er eit passande høve å finne boka fram frå pakkeskuffa.


Eg let dette innlegget stå i 7 dagar, det vil seie ut dagen den 14. april. Og alle dei som kommenterer på denne posten før midnatt den 14. april, blir med i trekninga av denne boka, som etter mi meining er svært god. Det er maks eit "lodd" til kvar. Så har du endå ikkje oppdaga Hustvedt og fått ta del i det fantastiske universet ho kan skape har du sjansen nå. Og har du allereide oppdaga Hustvedt, men vil lese meir av henne er det bare å hive seg rundt.

I mellomtida skåler eg for bloggen og feirer innlegg nr. 200!

Dei beste og dei verste bøkene

Elin og Beatelill samla tidlegare denne månaden inn bokbloggarane sine beste og verste bøker. Elin la ut si liste nå i kveld, og eg har brukt den siste timen på å samanlikne desse to, noko som i og for seg eg ganske interessant.

Følgjande titlar er på begge listene:

• Da Vinci- koden. Dan Brown
• Stormfulle høyder. Emily Brontë
• Alkymisten. Pablo Coelho
• Zahir. Pablo Coelho
• The heart of darkness. Joseph Conrad
• Oliver Twist. Charles Dickens
• Styrtet engel. Per Olof Enquist
• Korrigeringer. Jonathan Franzen
• Fluenes herre. William Golding
• Mysterier. Knut Hamsun
• Victoria. Knut Hamsun
• Tusen strålende soler. Kahled Housseini
• Menn som hater kvinner. Stieg Larsson
• Naiv. Super. Erlend Loe.
• Breaking Dawn. Stephanie Meyer (Breaking Dawn er på verste og "Twilight-serien" er på beste).
• Ut og stjæle hester. Per Petterson
• The Catcher in the Rye. J. D. Sallinger
• Parfymen. Patrick Süskind
• Lord of the Rings. J. R. R. Tolkien
• Kjærlighet. Hanne Ørstavik

I tillegg til desse 20 titlane har følgjande 15 forfattarar fått bøker på begge listene (dette er dei forfattarane som ikkje har identiske titlar):

• Ingvar Ambjørnsen
• Lars Saabye Christensen
• Umberto Eco
• Anne Karin Elstad
• Jostein Gaarder
• Karl Ove Knausgård
• Sue Monk Kidd
• Stephen King
• Barbara Kingsolver
• Selma Lagerlöf
• Henning Mankell
• Ian McEwan
• Gert Nygårdshaug
• Margit Sandemo
• Herbjørg Wassmo

Eg synest at dette er eit godt utgangspunkt for ein diskusjon om litterær kvalitet. Kva kriterier er det vi har brukt for å nominere desse 35 som både er best og verst? Og korfor er det nokon forfattarar og titlar som blir elska og hata samtidig? Kva er det som kjenneteikner desse? Og korfor er det bestselgjarane med store opplagstal som hamnar på begge listene?

Ferien er over

Eg har vore på påsketur. Kofferten var fyld opp med 7 nøye utvalde bøker og eg hadde store ambisjonar om å få lese mykje. Eg er alltid redd for å gå tom for lesestoff når eg er på tur.

Men i år, som så mange år tidlegare, har eg ikkje fått lese så mykje som eg hadde trudd. Ein 3-dagars hyttetur varer som kjent ikkje meir enn 3 dagar. Og dersom ein skal leike litt med tantejenter, vere litt sosial, lage litt mat, gå litt tur, spele litt spel og prate litt med reisefølgjet er desse tre dagane fort gått.

Resultatet av ferielesinga er at eg har komme litt lengre i den allereide påbegynte Kafka on the Shore og at resten av bøkene mine bare har fått seg ein luftetur i kofferten.

Nå er spøsmålet om eg lærer av dette til neste ferie, eller om eg kjem til å fortsette å bære på 7 bøker pr. 3 dagar framover også? Eg kan jo ikkje risikere å ha med meg for lite lesestoff, kan eg vel?

Lyrikk på ein søndag - B

Det er søndag igjen, og tid for bokstaven B i lyrikkutfordringa. Dersom du vil vere med å fokusere på lyrikk på søndagar, svarer du ganske enkelt på spørsmåla under.
1. B står for barndom. Presenter eit dikt du hugser frå barndommen din.
2. Presenter ein diktar på B, gjennom eit dikt.
3. Det er 100 år sidan Bjørnstjerne Bjørnson døydde i år, og vi feirer Bjørnson-året. Kva forbind du med denne diktaren?
1. Eit av dei tidlegaste dikta eg kan hugse, er ”Så rart” av Inger Hagerup. Eg likte teikningane i samlinga veldig godt, og då eg skulle skrive dette innlegget og leitte etter ein illustrasjon, blei eg veldig glad då eg fann ut at boka framleis er å få tak i med same omslaget.


”Så rart”
av Inger Hagerup.

Så rart å være flaggermus
og flakse rundt fra hus til hus
og gå til sengs i trærne.
Men er det noen som forstår
hvordan den kan få sove når
den hanger etter tærne?

Så rart å være edderkopp
med nøste i sin egen kropp
og spinne alle dage.
Men hvordan kan den gjemme på
så mange kilometer tråd
i slik en liten mage?

2. Eg har nyleg lese debutsamlinga til Kristin Berget, Loosing Louise, ei svært spennande diktsamling. Eg liker typografien, dei gammaldagse skrivemaskinsbokstavane, og eg liker spørsmåla om relasjonar og språk som blir reiste i desse dikta, ved hjelp av dei to karakterane Louise og c. Eit tidleg dikt i samlinga er

det er langt mellom ørken og regn sa louise
langt fra ørken til regn
færre vekslinger

dette er grensen mellom regn og sand
øyeblikket ingen væsker trenger gjennom

dette er kanten av ansiktet
grenser mot sanddyner
i bølger i bølger over bølger
over sand

3. Bjørnstjerne Bjørnson er ein diktar eg har eit litt morsomt forhald til. Då eg gjekk i fjerde klasse på barneskulen oppdaga eg nemleg at vi hadde bursdag på same dag. Som tiåring syntest eg dette var veldig spesielt, og eg begynte å skrive ”Bjørnstjerne Bjørnson” på rubrikken ”Favorittbok” i alle skuledagbøkene. Ein dag blei eg konfrontert med dette av ein lærar, som var fascinert over denne tiåringen som hevda at Bjørnstjerne Bjørnson var favorittdiktaren (eg ser jo at eg også ville blitt det nå), og det kom for ein dag at eg ikkje hadde lese noko av Bjørnstjerne Bjørnson. Noko skuffa gjekk eg heim til bestefaren min og fortalde at eg trong å lese noko av Bjørnstjerne Bjørnson, fordi han var yndlingsforfattaren min fordi vi hadde same fødselsdag. Og morfar ga meg ”En glad gut”. Dagen etter kom eg på skulen og kunne fortelje læraren om Øyvind, som gret då han blei født.

Eg kan ikkje fordra denne dagen

Eg innrømmer det. Eg er lettlurt.

I dag drakk eg morgonkaffien min og bladde gjennom nettavisene, som vanleg, då eg kom til Stavanger Aftenblad sin artikkel om at LO vil innføre bot for å jobbe i hagen første mai. Den trøytte mannen som sitt i sofaen blir overrumpla av ei lettare provosert kone som ytrer si meining om dette utspelet. Folk ser jo meir og meir på hagearbeid som hobby, og viss luking og blomsterplanting er rekreasjon, må ein jo kunne gjere det på ein fridag.... Og første mai, kva med Kristi Himmelfarstsdag og påskedagane og pinsedagane, kan ikkje LO kreve like mykje respekt for desse dagane?
Og så vidare, og så vidare...

Mannen i sofaen svarer tørt: "Er det ikkje første april i dag?"

Ein kvart kopp kaffi seinare kjem eg til Vårt Land som presentrer nyheita om at tobakkskaderådet vil forby Albert Åberg på grunn av at den piperøykande pappaen som er eit dårleg forbilete for barn. Eg begynner å disponere stikkord til eit blogginnlegg om politisk korrekt barnelitteratur, og lurer på om eg vil klare å finne fram dei fantastiske (og nå bortredigerte og bannlyste) teikningane til Torbjørn Egner av framande og eksotiske folkegrupper og som i seinare tid er stempla som rasediskriminerande.

Også høyrer eg stemmen til mannen i sofaen inni hovudet: "Er det ikkje første april i dag?".

Eg er for lettlurt til å like denne dagen. Eg går fem på, igjen og igjen, og det skal ikkje meir enn ein kvart kaffikopp til, før eg har gløymd kva dag det er. Eg vurderer å leggje meg ned og sove til han har gått over, men det er kanskje ei like god løysing å bare la vere å lese aviser i dag.

Ha ein god dag - men hugs, det er 1. april.