Ingen må viteAina Basso
Samlaget 2008
158 sider
Eg tar ein pause i presentasjonen av feriebøkene mine, for å fortelje om den siste boka eg har lese. Eg har lenge tenkt på at eg skulle lese boka til Aina, bak bloggen Flimre. Tidlegare i veka fann eg Ingen må vite på biblioteket, og i går fekk eg endeleg lese denne korte, vakre og grusomme romanen.
Eg er ikkje ei slik som gret når eg blir rørt. Eg blir bevega inni meg, men eg kan ikkje hugse sist eg las ein tekst som var så sterk at eg faktisk fysisk felde tårer. Det gjorde eg i går, medan eg las historia om 14-år gamel Ingeborg, kjærleiken hennar til husmannssonen Mikkel og redsla for stefaren Gabriel, som forgrip seg på henne når han er full.
Språket er svært poetisk, og fullt av sanseleg nærvær. Eg kjenner også lukta av det lysegrønne vårbladet som Ingeborg gnir mellom fingrane sine, eg frys med Ingeborg og eg blir redd med Ingeborg. Det er kanskje dette nærværet i språket som rører meg så sterkt, også. For eg er på 1700-talet, dei timane det tar å lese denne boka. Dette vakre språket gjer den grusomme forteljinga om Ingeborg endå sterkare. Eg synest jo alltid det er ekstra kjekt å lese ei god bok på godt nynorsk. All ære til Aina Basso, som har fått til å skrive ei slik bok!
