Jun 13, 2009

Bøker eg har gitt opp

Den siste veka har eg begynt på to bøker eg har gitt opp å lese. Begge bøkene har eg lagt bort av same grunn; eg klarer ikkje la meg engasjere i hovudpersonane.

Forrige helg begynte eg å lese Foxfire av Joyce Carol Oates.

Foxfire handlar om ei gruppe jenter som dannar ein gjeng, Foxfire, for å ta hevn over det mannsdominerte samfunnet. Boka er ei retrospektiv forteljing, fortald av ei av desse fem jentene. Forteljaren er delvis den voksne som ser tilbake på ungdomstida og delvis tenåringsjenta som fortel her og nå. Forteljinga vekslar mellom første og tredje person på ein lite vellukka måte. Desse forteljartekniske spranga kunne ha gitt ein spennande effekt, men denne gongen synest eg rett og slett at det fungerer såpass dårleg, at det bare blir slitsomt å lese. Eg kjenner at eg burde la meg engasjere av desse jentene, men eg klarer det rett og slett ikkje. På side 65 syntest eg det var nok.

Sidan den litterære reisa i "Jorda rundt på 8 bøker" skulle gå til midtausten denne månaden, hadde eg tenkt å lese Tusen strålende soler av Khaled Hosseini, som eg har hatt ståande i bokhylla ganske lenge.

For to år sidan las eg The Kite Runner, ei bok eg ikkje hadde planlagt å lese, men som eg endte opp med å lese likevel, fordi eg var på ferie og mangla lesestoff. Med dette utgangspunktet blei eg veldig positivt overraska over den rørande og varme forteljinga om den vesle guten i Kabul. Dette har også gitt meg høgare forventningar til Tusen strålende soler.

Den første delen av boka handlar om Mariam som 15 år gammal mister mora og blir gifta bort til ein 45 år gammal mann, med stygge hender i tida før 1978. Del to handlar om Laila, dottera til den radikale læraren som mista jobben då kommunistane inntok Afghanistan og søstera til to guttar som døyr i krigen. På baksida av boka står det at desse to "blir allierte i kampen mot en brutal ektemann og et krigersk, kvinneundertrykkende samfunn."

Eg kom til side 148, og innan då rakk eg bli så kvalm av det klisjefyllte språket at eg innsåg at eg orkar ikkje lese 200 sider til med dette. Laila sitt forhold til mora blir for eksempel skildra slik:
"Hun kom aldri til å sette merke i Mammis hjerte slik som brødrene hennes, for Mammis hjerte var som en blek strand der Lailas fotspor alltid kom til å bli skyllet bort av de sorgtunge bølgene som steg og sank, steg og sank." (s. 148) Dette sitatet er dessverre representativt for språket i boka.

Boka er kritikkarrost og berømma fordi det er ei viktig bok som viser fram kvinnene si stilling i Afghanistan. Khaled Hosseini har nådd eit enormt stort publikum med denne boka, og han har vist fram det som er bak burkaen til nokre av kvinnene i Afghanistan. Og det er viktig. Men eg orkar ikkje lese bøker, når eg irriterer meg over språket. Og i dette tilfellet er språket så platt at det rett og slett blei nok.

I dag skal eg ta ein tur på biblioteket og sjå om eg får tak i den boka eg eigentleg hadde tenkt å lese frå Midtausten denne månaden, nemlig A woman in Jerusalem av Abraham B. Yehoshua.

12 comments:

Lyrans Noblesser said...

Vi är helt överens om Hosseini. Platt språk och sentimentalt. Jag orkade inte ens lika långt som du, jag tröttnade när Mariams mor dog. Det är synd eftersom innehållet som sagt är viktigt. Jag tror att du kommer att gilla Yehoshua, han är bäst denna resetappen i mitt tycke.

Bokmoster said...

Åh, nej. Jag har ju tänkt läsa Hosseini under Jorden Runt-resan. FLyga drake ligger och väntar just nu, kanske ska jag nöja mig med den.

ingrid said...

Joyce Carol Oates har jag ofta svårt med- vet inte riktigt vad det beror på. Yehoshua tror jag att du kommer att tycka mycket om- själv är jag mycket begeistrad i denne författare! Köpte även "Friendly Fire" av honom.

Bai said...

Godt det ikkje bare er meg, Lyran. Eg var lei tidlegare, men sidan innhaldet er såpass viktig, ga eg boka eit par ekstra sjansar. Akkurat nå er eg litt skuffa over å ha oppdaga at Yehoshua si bok ikkje finnst på nokon av biblioteka i Oslo.

Bokmoster, viss du skal lese Hosseini er mitt inntrykk at The kite runner er mykje betre. Eg var ikkje imponert over språket der heller, men handlinga og driven i forteljinga var så god at det blei ikkje slitsomt å lese. Tusen strålende soler blei bare slitsom.

Bokmoster said...

Tack, ja, jag ska nog ge Flyga drake en chans i alla fall.

Spectatia said...

Nå blir det litt ekko her...

Jeg synes også Kiterunner var ok på grunn av temaet, men det får holde med Hosseini for min del.

Derimot skal jeg skaffe meg en av Yehoshua rimelig snart. Virker lovende.

Anonymous said...

Jeg likte Thousand splendid suns, jeg. Leste den på engelsk, kan det ha noe å si? Når jeg leste sitatet ditt begynte jeg å le høyt. Mener selv jeg hadde reagert på sånt suppespråk, men jeg gjorde altså ikke det. :o)

Mari - Escape In A Book said...

Jeg likte både Tusen Strålende Soler og Drageløperen, dog syntes jeg sistnevnte var mye bedre enn førstnevnte!

Janicke said...

Ha - akkurat disse to har jeg også gitt opp! Jeg klarte ikke drageløperen heller.

Bai said...

Knirk, det kan hende at vi legg meir merke til klisjeane på norsk enn på engelsk. Eg har høyrd songtekstforfattarar som skriv på engelsk, seie dette. Elles så kan det hende at oversettinga rett og slett er litt dårleg.

Ladybug, så bra at du likte desse bøkene. Eg likte også The Kite Runner. Og eg trur som sagt dei begge er viktige bøker om viktig

wigdis said...

Bra det er flere enn meg som syntes denne boka var kjedelig og klisjefylt. Jeg leste den ferdig allikevel.

John Olav said...

Ærlig og godt skrevet. Jeg har linket til artikkelen din.