Aug 10, 2011

Å drømme om sommarfuglar

Eg les 1Q84 nå. Vanlegvis er bøkene mine og draumane mine to forskjellige plassar. Men ikkje når eg les Murakami. Då er det som om boka og draumen glir inn i kvarandre og eg begynner å drømme om Murakami sitt univers.

I natt drømde eg at eg var i eit drivhus fullt av sommarfuglar, saman med ei gammal, japansk, klok dame, akkurat som Aomane i boka. Når Aomane går frå drivhuset, må ho lukke døra forsiktig opp og igjen, slik at ikkje sommarfuglane rømmer. I draumen min er eg, som i verkelegheita, langt meir klønete enn denne vesle, japanske jenta. Eg får ikkje igjen døra, og blir ståande midt i ein sverm av sommarfuglar som flyg ut av drivhuset. Lenge. Det er ei uendeleg mengde sommarfuglar i dette drivhuset. Dei har all slags fargar og all slags fasongar. Eg gløymer etterkvart å vere redd for at den gamle dama skal bli sint for at eg har sleppe sommarfuglane ut, fordi det er så vidunderleg vakkert å stå der, midt i ein stim av fargerike vinger.

Eg liker Murakami, fordi universet hans passar så godt saman med mine draumar. Og det er fint å drømme om sommarfuglar.

2 comments:

Kasiopeiia said...

Åh, jeg gleder meg fælt til tredje bok. Murakami er magisk.

Anonymous said...

Kanske ska man läsa den ändå --Men jag tyckte inte om Fågeln som vrider upp världen.

Din dröm får mig att associera till Felicia i En flykting korsar sitt spår.